Oznaczenie poziomu cukru we krwi odgrywa podstawową
rolę w diagnostyce i kontroli cukrzycy, a także monitorowaniu skuteczności leczenia hipoglikemii i hiperglikemii. Jeżeli wynik przeprowadzonego badania jest nieprawidłowy, a poziom cukru we krwi podwyższony jest to sygnał, że w organizmie doszło do zaburzeń gospodarki węglowodanowej. W dużym stopniu zmiany te są spowodowane niewłaściwym trybem życia, a zwłaszcza niewłaściwym odżywianiem.
Szczególnie niebezpieczna dla naszego zdrowia jest ciężka, występująca nagle hiperglikemia (zbyt wysoki poziom cukru) lub hipoglikemia (zbyt niski poziom cukru). Utrzymująca się przez dłuższy czas hiperglikemia prowadzi do postępującego zniszczenia organów, przede wszystkim nerek, oczu, serca oraz naczyń krwionośnych i nerwów. Hipoglikemia z kolei może spowodować niewydolność organów, uszkodzenia mózgu, śpiączkę, a nawet śmierć.
Najczęstszymi objawami hiperglikemii są: wzmożone pragnienie (niezwiązane z nadmiernym wysiłkiem, gorączką, poceniem się), oddawanie większej niż dotychczas ilości moczu, uczucie osłabienia, zmęczenie, senność, zmniejszona ostrość widzenia, trudno gojące się rany, utrata apetytu. Hipoglikemia, czyli niedocukrzenie objawia się poceniem, uczuciem głodu, bolami głowy, drżeniem mięśni, niepokojem, problemami z koncentracją oraz niewyraźnym widzeniem.
Cukrzyca – choroba cywilizacyjna
Cukrzyca to jedna z najpoważniejszych przewlekłych chorób cywilizacyjnych. Przyczyną cukrzycy jest zaburzenie wydzielania insuliny, której niedobór prowadzi do zaburzeń w zakresie wykorzystania glukozy przez komórki organizmu. W konsekwencji następuje zwiększenie stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia) oraz wydalenie glukozy wraz z moczem. Cukrzyca charakteryzuje się także zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, tłuszczów
i białek.
Wyróżniamy kilka typów cukrzycy:
- Cukrzyca typu 1 – charakteryzuje się bezwzględnym
niedoborem insuliny, występuje u osób młodszych,
najczęściej u dzieci i młodzieży, zwykle zaczyna się nagle,
a w leczeniu jedyną metodą jest zastosowanie insuliny.
- Cukrzyca typu 2 – jest najczęściej występującą formą tej choroby, dotyczy 90% wszystkich chorych, zwykle rozwija się
u osób po 40. roku życia, otyłych, u których w rodzinie ktoś chorował na cukrzycę, początkowo przebiega bezobjawowo.
W leczeniu stosuje się ograniczenia dietetyczne, wysiłek fizyczny, następnie doustne leki przeciwcukrzycowe. Zwykle
po kilku latach trwania choroby konieczne jest zastosowanie insuliny.
- Specyficzne rodzaje cukrzycy o różnej etiologii: defekty genetyczne, choroby trzustki, schorzenia endokrynologiczne, spowodowana przez leki (sterydy, tiazydy, leki antypsychotyczne), zakażenia.
- Cukrzyca ciążowa – u niektórych kobiet cukrzyca może
pojawić się w ciąży. Jeśli choroba ta nie zostanie wykryta
i nie będzie skutecznie leczona, zwiększy się ryzyko urodzenia dziecka o dużej wadze, a z niskim poziomem glukozy.
W większości przypadków po zakończeniu ciąży, cukrzyca wycofuje się.
Cukrzycę należy jak najszybciej zdiagnozować i wdrożyć odpowiednie leczenie. Cukrzyca nieleczona lub niewłaściwie leczona jest jedną z głównych bezpośrednich i pośrednich przyczyn inwalidztwa oraz wczesnej umieralności!
|
|
Więcej informacji tutaj |
